Edufloor blogt

Dat vragen mensen vaak, sinds mijn ongeluk op 27 februari 2010. Toen reed die jongen op zijn scooter ‘zomaar’ zonder op te letten het erf bij zijn huis af. En ’toevallig’ reed ik daar op mijn fiets.

Fiets: totalloss

Inmiddels zijn gebroken onderdelen weer genezen. In de loop van de middag geeft mijn schouder wel aan dat’ie moe wordt en gaan pezen en banden wat trekkerig aanvoelen en staat er druk op mijn oogkas. Maar da’s peanuts. Op mijn slaap zit een rare tinteling als ik met mijn vinger over een onderliggende zenuw wrijf, maar daar moet ik dus gewoon niet wrijven. Opgelost.

Dus eigenlijk gaat het van buiten gezien best goed. Vind ik wel. Maar ja, het zou geen ‘verhaal’ zijn als er geen ‘maar’ aan zit. Dus…

Maar mijn hoofd is nog wel een ‘probleem’. Dat litteken van een infarctje dat ’s nachts na het ongeluk toch heeft plaatsgevonden, laat zijn sporen na. Hoe beterder-der ik de afgelopen maanden werd wat betreft die botbreuken, hoe meer ik merkt dat mijn hoofd niet in de pas loopt. Want alles willen is wat anders dan alles kunnen en doen. Ik kan me voorstellen dat het voor de buitenwereld en ook voor degenen die mij online een beetje in de gaten houden via Twitter, deze blog of mijn werk voor de community, onduidelijk is wat er nou aan scheelt. “Je werkt toch gewoon, je schrijft toch prima? Ik merk niks aan je.” Ja, inderdaad, en dat is natuurlijk hartstikke fijn! Begrijp me goed, ik wil hier niet zielig zitten zijn en spuien wat me nu toch allemaal overkomen is en hoeveel last ik er nog van heb. Nee, absoluut niet. Integendeel, ik wil geen slachtoffer zijn. Want ik ben gewoon Florina. Wel wil ik graag proberen aan te geven hoe ik me voel en wat een invloed die kortsluiting in mijn hoofd in het dagelijks leven op me heeft. En niet te vergeten, op de mensen om mij heen.

structuur

structuur ...

Ik heb moeite met het ordenen en organiseren van informatie in mijn hoofd. Sowieso van ordenen van mijn doen en laten. Hoge bergen, diepe dalen. Dagen dat ik alles aankan om vervolgens de dagen erna toch weer even pas op de plaats te moeten maken. DoCeren is een kunst, maar doSeren ook! Alles moet eigenlijk in stappen, maar ik kan slecht de stappen overzien die ik moet nemen om iets te doen, iets te maken, iets te bereiken. Ik ben snel de draad kwijt en doe snel te veel en doe het dan ‘onhandig’. Ik word dan een beetje raar in mijn hoofd lijkt het wel. Het komt ook doordat ik snel ben afgeleid, langzaam reageer en dan helemaal afwezig lijk. In werkelijkheid probeer ik me dan te focussen op dat ene ding waarmee ik bezig moet zijn. Ook vergeet ik dingen en kom niet meer uit mijn woorden wat dan weer stotterachtig gebazel tot gevolg heeft. Zeker als ik denk-moe ben, of veel drukte om me heen heb (gehad), vind ik niet meer de juiste woorden. Of ik zeg zonder na te denken verkeerde woorden, wat natuurlijk heel komisch kan zijn. We lachen er dan ook lekker om 🙂

Een bezoek aan de NOT was een beproeving, omdat het reizen ernaar toe me al onzeker maakte: drukke (beetje onbekende) weg en dus afhankelijk van TomTom. En dan nog eens de drukte van een Jaarbeurs waar geluiden (geroezemoes) keihard binnenkomen, net als tv en radio. Het spontane aanbod om met iemand mee te rijden, was voor mij dan ook zo’n geruststelling, dat ik i.p.v. tegen zo’n dag op te zien, juist ernaar uit kon kijken!

onmacht
Ik ben dus niet scherp en kan al het snelle en drukke om me heen niet meer volgen. Ik lijk wel een trage computer-harde-schijf op zo’n moment. Opslaan duurt lang! Dit alles heb ik zelf in de gaten, dus dat frustreert. Gevolg is dat ik chagrijnig ervan word en nijdig op mezelf. En driftg, iets wat in mijn woordenboek niet voorkwam vóór 27 februari. Helemaal niet goed, ik weet het. Maar ja, willen, kunnen en doen: het zijn drie totaal verschillende dingen. Dit is voor mensen om me heen natuurlijk niet leuk. Maar ik voel me dan machteloos.

werken / ontspanning
Ik doe mijn best mezelf te trainen om dit alles weer een beetje in goede banen te krijgen. Eerst met hulp van een ‘revalidatie coach’ in het ziekenhuis, nu zelf. Ik heb lijstjes, digitaal en op papier. Ik maak een weekplanning en iedere dag een dagplanning. Op het moment dat lijstjes dan zoek raken net als zoveel andere dingen opeens (meestal tijdelijk!) zoek zijn, breekt de paniek uit. Het was afgelopen donderdag weer raak: paniek, tranen, helemaal van slag. Maar dan na enige tijd, als de rust bovenin mijn hoofd is weergekeerd en weer nuchterder kan denken, hoera, dan vind ik het weer terug.

Een afwisseling van werken en ontspanning, fietsen, is heel belangrijk. TIjdens het fietsen of gewoon lekker buiten bezig zijn hier rond/op de boerderij, waait mijn hoofd leeg. Tegelijkertijd krijg ik dan vaak de beste ideeën en ingevingen. Of er schieten me allerlei zaken te binnen die ik ‘vergeten’ was. Kortom, het geeft letterlijk en figuurlijk ruimte in mijn hoofd. Wel moet ik proberen niet spontaan te gaan fietsen als ik nog aan een klus bezig ben. Alles op zijn tijd, volgens zoveel mogelijk vaste tijdstippen.

pluk de dag
Het klinkt misschien als systematisch leven, maar het is voor mij een houvast, zeker omdat ik als zelfstandige mijn werk voornamelijk thuis doe. Nog lang niet zoveeel als voorheen, maar ik doe wel kleine klussen voor educatieve uitgevers en Kennisnet (community). En deze blog en mensennatuurlokaal zijn ook houvasts. Het schrijven (typen) gaat weer veel beter dan maanden geleden. Toen was de spellingcontrole van de tekstverwerker er maar druk mee… en dan stonden er vaak nog fouten in. Nu kan ik al weer vrij goed schrijven en formuleren. Het duurt weliswaar langer voor ik een schrijfsel afgerond heb, maar na een paar controles denk ik dan wel: “Ja, goed zo”!

het komt goed …
Kortom: structuur, routine, ordenen, kleine stappen, niet te snel, geen drukte om me heen, fietsen, buitenlucht en genieten van ieder moment waarop ik denk: hé, dat ging goed, dat heb ik weer mooi gefikst! Dát zijn de dingen die mijn dagelijks leven beheersen. En of het goed komt? We zullen zien. “Het kan,” zegt de neuroloog. En ook hier weer …. “Maar het kan ook niet.” We zullen zien. Toen ik nog dacht dat ik een zware hersenschudding had, vond ik maanden al zo ver weg klinken. Nu vind ik jaren toch ook wel ver weg klinken.

Maar… ik werk keihard om weer Florina te worden die ik was. Want nu is Florina Florina niet. En dat wil ik wel. En dat kan ik ook. Punt.