Loslaten
Dag pap.
Op die stralende zondagmorgen 1 mei 2016 overleed mijn vader. Wij moesten hem loslaten, hij moest zijn leven loslaten waarvan hij zelf zó vond dat het goed is geweest. Met zijn blik op een stralende zon en het besef dat de lente is begonnen. Pas nu kan ik er wat over schrijven. Omdat het inmiddels 8 weken geleden is, de tijd gewoon doorgaat en dit langzaamaan ergens van binnen een plek zoekt en een beetje vindt. We maakten een mooie rouwbrief en afgelopen week een dankkaart voor de overweldigende blijken van medeleven.
Beelden
Ik vertel er verder heel kort over. In beelden, omdat niet alles (hier) onder woorden hoeft en kan worden gebracht. Pap hield van foto’s kijken en wist dat hij hier regelmatig te zien was. Hij vond het goed dat ik over hem schreef en ook over zijn afscheid zou schrijven. Wanneer ik dat zou kunnen. En dat is nu.
De dagen in het ziekenhuis waren intens, maar mooi en fijn.
Zondagmorgen 1 mei 2016, 10.00 uur. De tijd staat voor altijd stil…
Dit is pap. Een tafeltje met herinneringen in de kerk.
Lievelingsbloemen van pa als veldboeket in de kerk bij het condoleren.
De bloemen die bij de dankdienst in de kerk stonden. Uit eigen tuin. Ze stonden nog 2 weken bij ons huis. Sterk zoals pa.
Het leven van pa weergegeven als collage in de kerk op kamerschermen
Voor het laatst verlaat pap zijn zo geliefde plek
De hele week was stralend, het moest zo zijn. Dus ook op die stralende lentedag vrijdag 6 mei 2016 brachten we pap naar zijn rustplaats voor altijd, op de begraafplaats in Noordeloos. De studenten droegen hem waardig op de schouders. Hij verdiende dat.
Het zijn slechts een paar foto’s die een intense week weergeven tussen overlijden en definitief afscheid nemen. Deze week was bijzonder en had niet zo bijzonder geweest zonder met name Lijda van Zessen van De Stilte, en Lizanne Bak. Zij gaven die dingen die wij op dat moment zo nodig hadden: aandacht, een beetje sturing maar zonder meer álle ruimte en vrijheid om op ónze en pa’s manier invulling te geven aan zijn afscheid. Onmisbaar en zo waardevol.
Hier houd ik het bij. En misschien is dit de aanleiding om hier weer vaker over mijn gewone leven te schrijven. Of wat mij boeit of bezighoudt.
Dag.
Florina op 25 juni 2016 in boerderij, dagfoto, fotograferen, persoonlijk, vader, zorg
Marloes reageerde op 26 jun 2016 om 08:49 #
Soms zeggen beelden meer dan woorden uit zouden kunnen. Sterkte!
Florina reageerde op 26 jun 2016 om 11:29 #
Dag Marloes,
Precies. Mijn manier van verwerken is schrijven met foto’s. Dat helpt mij. Deze blog, daar wist ik van dat hij er zou komen. Maar ik kon het eerst niet. Dan opeens voel je: nu ga ik schrijven en merk ik dat het me geen moeite kost. Ik pik de foto’s eruit die mij heel veel doen en waarvan ik denk dat ze een klein verhaaltje vormen. Ik heb zóveel foto’s, maar je moet je privé niet teveel bloot geven. Deze zijn denk ik voor hier, voor de ‘buitenwereld’ genoeg zeggend. Het zit allemaal nog diep of is het juist nog aan de oppervlakte? Maar zo dat ik voel dat het langzaam een plek vindt in me.
Marjolein reageerde op 26 jun 2016 om 13:06 #
Lieve Florina, Wat een liefhebbende beelden en woorden. Veel sterkte, warmte, liefde en Licht toegewenst.
Florina reageerde op 27 jun 2016 om 07:29 #
Dank je wel Marloes! Iedere dag een beetje beter, steeds meer koesteren van mooie herinneringen die het gemis en verdriet verzachten. De ene dag gaat beter dan de andere, maar het gáát. Voor mij is dit een manier van verwerken, voor iemand anders is dat weer anders. Zo is ieder mens anders. Gelukkig maar 🙂
Edufloor blogt » Een jaar reageerde op 02 mei 2017 om 06:58 #
[…] woorden nodig. En zijn ze er ook niet. Maar een jaar is lang, en tegelijkertijd kort. Het is weer 1 mei. Pap, wat missen we je. Je zit zo in ons. In alles wat we doen en denken. Dag […]
Edufloor blogt » Freubelen deel 2 Verstuurde post reageerde op 13 jan 2018 om 17:40 #
[…] mis mijn vader nog iedere dag. Een jaar na zijn overlijden voelde het zoals ik dit handletterde. En nog. Ik maakte deze kaart voor mezelf, digitaal. De tekst […]