Ik denk wel dat ik het kan
Een mooi moment om het bloggen weer op te pakken. We staan op het punt om iets te gaan doen wat we niet eerder deden. Onder het motto van Pipi:

Op de dag dat de dotter die ieder jaar op dezelfde plek weer opkomt opeens in bloei staat, besluit ik: ja, ik pak de draad van het bloggen weer op.
Even terugkijken
Over onze plannen, daarover later in een aparte blog meer. Maar wel reden om nog eens even achterom te kijken naar de afgelopen maanden. Gebeurtenissen die ik wél vastlegde op papier compleet met tekeningetjes en foto’s in mijn art-journal. Maar niet digitaal. Maar ik maakte zoveel foto’s die best een beeld geven van drie maanden, dat ik besluit: ik maak er een blogje van.
Je kunt nu stoppen met lezen en besluiten: “mij niet gezien, ik haak af”. Prima, het is best veel. Voor de blijvers: een klein beeldverslag over het leven hier rondom het huis en de stal of op de fiets. Over wat me boeide, waaraan ik aandacht gaf of wat me bezighield.

Begin december wordt de grafsteen op het graf van pap geplaatst. Met een door mezelf getekend kastanjeblad. De boom waar pap zo van hield. Het is zo fijn om hier nu even ‘met pap te praten’. Dat doe ik vaak op zondagmiddag. Maar oh, wat missen we hem.

In januari verschijnen de eerste sneeuwklokjes. Een vroeg teken van de lente, terwijl er nog volop kou in de lucht zit.

Wat fijn om dan een spiegelreflexcamera met een goede telelens te hebben! Deze roodborst zat in de struiken bij de schuifpui.

De vorstperiode duurt tot in februari. Er wordt zelfs een paar dagen geschaatst. Daarna treedt de dooi in.

In januari en februari volg ik acht weken lang een online cursus over de foto-app Snapseed. Eigenlijk Photoshop-light als app op je smartphone en iPad. Het was geweldig leuk om te doen. Iedere week filmpjes kijken en zelf aan de slag. Ik kan het iedereen aanraden.

Een vriendin moet na maanden van ziekte en onzekerheid, langzaam afscheid nemen van haar oude vader. Ik plukte sneeuwklokjes en zette ze bij haar voordeur om ze te vinden na één van haar lange dagen en nachten waken.

Ik maak en schrijf regelmatig kaartjes of pakketjes voor mensen waarvan ik denk dat ze een oppepper kunnen gebruiken.

Op Valentijnsdag hebben we op Twitter (en op Facebook waar ik echter niet aanwezig ben, nee echt niet) de hashtag #dierenliefde gebruikt om aan te geven hoe boeren en boerinnen begaan zijn met hun werk. Ik heb diverse foto’s uit ons boerenleven hergebruikt hiervoor. Dit is een collage van de beelden die ik gebruikte.

Regelmatig kook en bak ik nieuwe dingen. Vaak zonder vlees, we vinden het gewoon helemaal niet bijzonder lekker en er zijn zoveel voedzame en lekkere alternatieven.

Veel foto’s maak ik met mijn iPhone. Maar steeds vaker neem ik de tijd om met de spiegelreflex of met de compactcamera met veel mogelijkheden, meer creatief te ‘spelen’.

Op 5 maart is mama jarig, op 4 maart is de verjaardag van pap. Het was even een stap, maar mam besluit het te vieren in De Zes Molens in Hoornaar. Met familie, buren en andere fijne mensen die veel voor haar betekenen. Wat heeft zij, en wat hebben wij, genoten! En pap was er ook bij..

Op 8 maart, internationale vrouwendag, maken ‘wij als boerinnen’ een statement. Tegen de Partij voor de dieren, vóór de kracht van boerinnen. Ik twitterde ‘s’morgens één gephotoshopt beeld van een abri, en dat maakte zoveel enthousiaste reacties los, dat ik de hele dag bezig was met nog meer abri’s te maken 🙂

In het kader van onze plannen, bracht ik een bezoek aan de leverancier van fornuizen. Dit fornuis waarop ik mijn oog had laten vallen na lang inlezen en rondkijken, gaat het worden: de Falcon Nexus 110 breed in de kleur slate (antraciet). Ik ben er zó blij mee!

Op 15 maart zijn er verkiezingen voor de Tweede Kamer. Ik kies partij voor de boeren in de persoon van Elbert Dijkgraaf van de SGP. Omdat hij als boer met verstand van zaken opkomt voor de agrarische sektor. Het vrouwenstandpunt van de SGP is bedenkelijk, maar ik kan hier overheen kijken. Piet kiest voor CDA boer Maurits von Martels die alleen met voorkeursstemmen in de kamer kan komen. En dat is gelukt!

Ik heb graslelies gestekt. Naar voorbeeld van Els van het weblog Dingendiefijnzijn ga ik straks stekjes met een kaartje eraan zomaar ergens neerzetten. Om een onbekende blij te maken met een zomaar gratis cadeautje. Een Geluksplant dus.

Een prachtige zonsopkomst tijden mijn vroege racefietsronde op 27 maart. Te mooi om niet even te stoppen en mijn iPhone te pakken.

De laatste dagen van maart zijn bijzonder warm en zonnig. Alle reden om met blote voeten ’s morgens al een boodschap te doen op mijn Batavus.

En dan ben ik zomaar stratenmaker. Of nee, ik haal de straat eruit! Samen met Piet heb ik op 28 maart de tegels en klinkers van het terras achter het huis eruitgehaald, schoongemaakt en op paleis gestapeld. Voor hergebruik later, na… de aanbouw/verbouw!
En daarmee zijn drie maanden in vogelvlucht in een ‘beperkt’ aantal foto’s in beeld gebracht. Ik had er (natuurlijk..) veel meer en kiezen was moeilijk. Maar het geeft kort weer wat we deden. Misschien vond je het leuk om te zien.
Volgende stap..
En dan kijken we nu uit en vooruit naar iets geheel anders… Ik deed er al een beetje geheimzinnig over, maar je begrijpt misschien: we gaan een stuk aan ons huis bouwen en binnen wat schuiven met muren enzo. In de volgende blog meer hierover. Tot dan? Wie weet.
Florina op 30 maart 2017 in boerderij, fietsen, fotobewerking, fotograferen, fotoproject, mens natuur maatschappij, persoonlijk, platteland, vader
Hendrika reageerde op 30 mrt 2017 om 20:03 #
Wat gebeurt er weer veel in drie maanden hé! Ik was de sneeuw alweer vergeten. Ik weet wel zeker dat je het kan/dat jullie het kunnen! Een hele klus, maar een goede voorbereiding is het halve werk. Mooi fornuis trouwens. Succes met de verbouwing.
Florina reageerde op 30 mrt 2017 om 22:54 #
Hoi
Dank je wel voor je fijne reactie! Ja, de tijd gaat zó snel. Zeker als je bezig gaat met zoiets als een verbouwing en alles daaromheen. Ja, dat fornuis is een grote wens en nu na 26 jaar de keuken vervangen wordt, mag het er komen :-). Het mag de blikvanger worden, naast een tekening van een koe op de tegels (vlees-benoeming onderdelen… later meer). We kijken uit naar het resultaat, en gaan vol goede zin en moed ertegenaan. We doen veel zelf, houden vinger aan de pols, werken waar het kan mee, zodat je goede feeling ermee houdt. Ik laat hier van me horen en zien waar het kan. DagDag