Edufloor blogt

En het is… Rood

Alsof ze zeggen wil: “Heb ik dat niet goed gedaan?”
Ja, dat heb je!

Blij zijn we vandaag: één van onze weinige roodbonte koeien, heeft een vaarskalfje gekregen. Dus een toekomstig melkkoe.
We zullen haar net zo goed verzorgen als moeder hier zelf doet.

Nietszeggende titel? Kan ik me voorstellen. Maar dat gaat vast veranderen.

Lees verder »

De afgelopen week was druk. Te druk. Maar daarin ben ik niet alleen, wie heeft het niet druk? Maar het had weinig met onderwijs te maken. Of ja, toch wel. Het was de combinatie van boerderij en onderwijs. Want ik ben weer iedere dag voorzichtig aan het onderwijs-werk. Kleine klusjes voor uitgevers die me tijd en ruimte geven weer op te starten. En het lukt:  schrijven, denken, concentreren op één ding: ik merk dat ik vooruit ga en ook anderen merken het. Ik ben er zo blij mee, want ik voel me weer nuttig.

Lees verder »

Zomaar opeens op één dag. Was daar dat krantenartikel over leerboerderijen. En dat dode kalfje de nacht ervoor hier op de boerderij. En die langsfietsende, onthutste kinderen die ik uit moest leggen waarom die auto met grijper dat dode kalfje zomaar in die stinkende vrachtwagen van het destructiebedrijf meenam. En Bart van Luik, een volger van mijn getwitter, die zíjn volgers attendeerde op mijn blog.

Ik realiseerde me dat ik toch echt weer hier eens een blogje moest schrijven. Mijn hoofd staat er eigenlijk niet naar, het vlot niet zo met mijn hersens. Maar goed, daarbij krijg ik binnenkort hulp. Ik wil het er even niet over hebben, ook al is dat een reden dat ik hier niet zo regelmatig schrijf. En dat het schrijven wat moeizaam gaat en misschien wat vreemde constructies en/of woorden bevat. Mijn excuses hiervoor.

Leerboerderij
Feit is dat al die genoemde gebeurtenissen me aanzetten om dit eens op te schrijven. Mijn opzet was eigenlijk over alleen leerboerderijen te schrijven. Maar het is beter dat ik er twee delen van maak. Want hoe kan ik nu bloggen over mensen en kinderen die juist op een boerderij zorg op maat kunnen krijgen, zonder eerst maar eens te laten zien wat er gebeurt op de boerderij hier?

Ik woon en werk er immers, en mag denk ik uit ervaring spreken als ik schrijf dat er op een boerderij volop mogelijkheden zijn drukke gedachten te verzetten. En dat er volop te leren is, zowel door de bewoners, als door ‘de burger’/ ‘de consument’ / de lezer van dit blog! Ik doe een poging in dit deel 1 van mijn ‘educatieve plattelandsblogpost’.

Bijzonder
Ik realiseer me dat ik leef en werk op een bijzondere plek, of eigenlijk ook niet want ik vind het heel gewoon. Ik ben namelijk geboren en getogen op een boerderij. Ik woon en werk er nog (weer), na een 2-jaar durende omzwerving omdat de kalverliefde in die nieuwbouwwijk nooit uitgroeide tot grote koeienliefde. Ben vertrokken en woon nu heel tevreden al meer dan 20 jaar samen met een broer-boer-lief op de melkveehouderij. Maar dit allemaal terzijde.

Om een indruk te geven: in 2007 maakte ik een serie foto’s van huis, tuin en erf om een beeld te geven van mijn leefomgeving:

In 2008 schoot ik weer wat beelden:

En toen in 2009 trotse eigenaar werd van een iPhone, was het helemaal eenvoudig om snel een beeld te schieten en ook meteen de wereld in te sturen. In 2009 bijvoorbeeld waren dit zomaar wat dingen die voor de cameralens van de iPhone  kwamen:

Seizoenen
Er gebeurt hier dus best veel. Ieder seizoen weer die jaarlijks terugkerende bijzondere momenten. Ieder voorjaar die koeien die dolblij na een lange stalperiode weer het weiland in kunnen:

Vervolgens het gras dat gemaaid en ingekuild of in rollen geperst wordt.  In de winter haalt het vee immers niet zelf het voer buiten op. We brengen het dus  naar het vee binnen.  Zoals we zelf in de vriezer een voorraad aanleggen van groenten uit de moestuin, zo leggen we voor het vee een voervoorraad aan in de vorm van kuilgras, hooi of aangekochte mais of andere produkten. De volgende foto’s laten zien hoe we gras maaien en laten hakselen en inkuilen:

Of hoe we gras maaien en de loonwerker met een rollenpers er plastic rollen van laten maken.

Zomers zijn soms zo heet, dat de koeien overdag niet in het warme weiland kunnen blijven. In het kader van dierenwelzijn denk ik dat je dieren dan beter in een wat koelere stal kan onderbrengen. Ondanks dat Marianne Thieme vindt dat alle dieren in de wei horen. Nou, er zijn grenzen! Hier vinden de dieren bij hitte verkoeling onder een 2 meter doorsnee ventilator boven in de stal:

Maar ook in de winter, zeker strenge, heb je je handen vol. Als waterbakken bevriezen omdat het in de stal ook vriest, moet je dag en nacht de waterbakken ontdooid houden. Dat betekent: sjouwen met emmers water. Of als er leidingen springen zodat de kalverhokken onderlopen:

Vertel wat je doet
Over dit alles twitter ik regelmatig. Gewoon, omdat ik vind dat je als melkveehouder moet laten weten en zo mogelijk moet laten zien hoe jij ervoor zorgt dat er zuivelprodukten in de winkels liggen. Dat bijvoorbeeld onze melk bij FrieslandCampina wordt verwerkt. En dat iedere liter melk die FrieslandCampina bij ons ophaalt, op dit moment ongeveer 30 cent opbrengt. Per jaar leveren de ongeveer 50 dames hier zo’n 400.000 liter melk.

Misschien denk je nu: pfff, wat een geld levert dat op … Jawel, maar omzet is nog geen winst, dat weet iedere ondernemer. De melk die de dames produceren, heeft ook een kostprijs. Produceren doe je immers niet van water en lucht alleen:

• De lieverds eten voer, waaronder aangekocht krachtvoer.
• De dierenarts helpt de dieren gezond te houden. Aangezien er geen zorgverzekering voor het melkvee bestaat, betalen we gewoon de rekening.
• De loonwerker moet betaald. Hij haalt gras en hooi van het land met duurbetaalde machines, rijdt mest uit over het land om het gras te kunnen laten groeien en doet zware klussen waar we zelf geen machines voor hebben.
• Machines en gebouwen hebben gewoon net als de meeste aangekochte huizen, een hypotheek. En moeten onderhouden worden zodat optimaal gepresteerd kan worden door mens en dier.
• Het weiland moet onderhouden worden, net als de sloten. Want een mooi groen, vlak weiland toont toch beter dan een onkruidzooi of dood, bruin grasdek! En de sloten mogen niet overwoekert raken, dan protesteert het Waterschap.
• En dan nog alle (geldverslindende) eisen waaraan je als veehouder moet voldoen. Begrijp me niet verkeerd: regels moeten er zijn, maar in NL heb ik toch wel de indruk dat alles wat OVER-geregeld is. Zo’n beetje alles wordt gecontroleerd door allerlei instanties. Allerlei vergunningen zijn nodig, en die zijn helaas niet gratis af te halen.
• Om het bedrijf up-to-date te houden en om er verantwoord en met plezier in te kunnen (laten) werken, zal je moeten investeren. Zo was er vorig jaar de revisering van de melkstal en een nieuwe opslag voor het kuilvoer. En dit jaar de ventilatieverbetering in de vorm van de verwijdering van een stuk muur uit de zijgevel van de stal. Voor meer frisse lucht voor het vee.
• Dan nog kosten van oormerken (die ‘mooie’ gele flappen in de oren van vee) en van ophalen van dode dieren, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dat gaat dus iedere maand weer af van de melkopbrengsten. En dan zijn er wel eens jaren dat de melkprijs die een melkfabriek  uit kan betalen zo laag is, dat er onder de streep gewoon niets over blijft. Negatief is zelfs. En dus is het zaak in wat vettere jaren verstandige dingen te doen…

Conclusie
Mocht je nu de conclusie trekken: wat een geklaag daar weer door zo’n boer, dan zou ik dat jammer vinden. Want ik wil juist aangeven dat het leven op een boerderij heel mooi is, ondanks regels, ondanks niet altijd reëel geschetst beeld door en in de media, en ondanks afhankelijkheid van tendentieus gekwetter in de maatschappij en het weer!

In deel 2 van deze blogpost wil ik graag schrijven over de bijdrage die boeren kunnen leveren aan het welbevinden van mensen en vooral: kinderen. Want er gebeuren heel mooie dingen wat betreft onderwijs en zorg op het platteland. Onder andere op boerderijen. Niet hier. Indirect soms wel, bijvoorbeeld door machines beschikbaar te stellen aan leerlingen die hun trekkerrijbewijs gaan halen. Hier is de ’tweede tak’ mijn werk als auteur, docent, leermiddelenontwikkelaar en nog zo wat. En omgekeerd is de melkveehouderij de ’tweede tak’ van mijn bedrijf EduFloor. Want hand en spandiensten verleen ik hier wel. Veel wel.

Vooralsnog hier geen ‘verbreding’ van de melkveehouderij. Maar wat niet is kan komen toch? Zo’n blog schrijven kan een eerste aanzet zijn. Want door mijn zoektocht op internet ter oriëntatie, weet ik weer eens wat er zoal mogelijk is…