In verwarring
Ik moest even bedenken wat en hoe ik zou gaan schrijven. Want als artsen en verpleegkundigen al in verwarring zijn omdat ze zoiets nog niet eerder hebben meegemaakt, dan mag ik het ook zijn.
Mijn vader kreeg vorig jaar een nieuwe hartklep en drie bypasses. In eerste instantie leek het goed te gaan, echter al snel bleek toch dat de hartklep lekte en een nieuwe operatie nodig was. Hij was erg moe en is twee keer opgenomen geweest vanwege hartritmestoornissen en vocht achter de longen. Woensdag 22 mei was het zover, en werd hij opgenomen in Hartcentrum Nieuwegein. Allerlei onderzoeken onderging hij, en samen doorkruisten we met de rolstoel het ziekenhuis.
Ingewikkeld
Op donderdagmorgen vóór de operatie zijn alle echo’s van de afgelopen maanden door twee opererende chirurgen bekeken. Er bleek geen eensluidend beeld te zijn van de ernst van de lekkage. Via vier ingangen (2x lies, 2x arm) is geprobeerd het lek zichtbaar te krijgen. Toen dat eindelijk lukte bleek het lek te klein te zijn om met de kleinst mogelijke plug die speciaal met spoed was bezorgd door leverancier, te dichten. De artsen betwijfelden sterk of de vermoeidheidsklachten wel passen bij het erg kleine lek. Ze besloten daarom niet door te zetten naar een risicovolle 2e open hartoperatie om weer een nieuwe klep te plaatsen. En eerst te onderzoeken waar de klachten vandaan komen en met ons en (nog) meer artsen overleggen. In mijn ogen een goede beslissing, maar mijn eerste reactie was toch: hoe kán dat nu? Al die echo’s geven dus geen 100% juiste beelden? Nee, aldus de arts. Pas tijdens de operatie kan in het hart gekeken worden hoe de situatie van de hartklep is.
Verder
Voor hem vooral is het moeilijk te bevatten. Maar het betekent wel dat hij de volgende dag, vandaag, alweer naar huis kon. De deur van de kamer heeft hij weer achter zich dichtgedaan. Zijn naambordje is weg.
Hij oogt en voelt zich goed. Over 4 à 6 weken hopen artsen meer inzicht te hebben in hoe het nu verder kan en moet. Enerzijds zijn we blij dat hij dit prima doorstaan heeft en thuis is, anderzijds is hiermee toch weer meer onduidelijkheid geschapen. Ik denk steeds vaker, zonder de ernst van de situatie te bagatelliseren: hij heeft de prachtige leeftijd van 80 jaar, je hoopt dat hij nog lang en met voldoende energie van het leven mag genieten. Maar het is een gegeven dat gezondheid afneemt met de jaren. Misschien moet dat geaccepteerd worden en moet je proberen zo goed mogelijk om te gaan met de vermoeidheid wanneer artsen geen andere oorzaken kunnen vinden. Maar dat is vooruitlopen op de gang van zaken en zijn dit mijn gedachten in de verbazing en verwarring na gisteren.
Florina op 24 mei 2013 in persoonlijk, vader, ziekenhuis
Karin winters reageerde op 25 mei 2013 om 08:32 #
De foto’s zijn zo mooi en vertellen je verhaal in beelden. Toitoitoi voor jou en natuurlijk je vader.
Florina reageerde op 25 mei 2013 om 08:37 #
Dank je wel Karin! Ook hier geldt weer: beelden zeggen meer … etc.
Ellen Elemans reageerde op 25 mei 2013 om 08:38 #
Florina,
Ik wens jullie veel kracht in deze verwarrende tijd. En de rust om je vader te laten genieten van wat hij nog heeft: weer lekker thuis bij zijn zorgzame kinderen, is dat niet het mooiste op die leeftijd?
Anita Bracke reageerde op 25 mei 2013 om 10:49 #
Heel veel sterkte voor jou, Florina en je familie. Je verhaal roept herinneringen op aan mijn vader. Mijn vader was ook zo moe. Van een heel actieve man veranderde hij in een man die alleen nog kon zitten. Ik heb zo ontzettend veel van hem gehouden. Hij was er en dat was het belangrijkste. Nu hij er niet meer is en mama ook niet leven ze beiden in mij voort. Ik houd zoveel van allebei. Het was voor papa een hele acceptatie dat hij niets meer kon. Maar dat is hem wel gelukt. Hij bleef ondanks alles positief in het leven staan.
Zomaar wat gedachten van mij.
Liefs,
Anita
Florina reageerde op 25 mei 2013 om 14:30 #
Dankjewel Ellen! Precies, de rust om hem te laten genieten van wat hij nog allemaal heeft en kan. Bijvoorbeeld: vanmorgen om 11 uur komt er een fiets het erf op … Jawel, hup 300 m heen en weer. En nog een keer, want hij was het kropje sla uit zijn kas vergeten dat hij ons beloofd had 🙂 Ik heb zomaar het idee dat zijn hoofd voorlopig meer te lijden heeft van de narcose dan zijn lijf 😉
Florina reageerde op 25 mei 2013 om 14:32 #
Zet je gedachten maar op ‘het scherm’. Voor ons en iedereen die meeleest: de acceptatie dat je niets meer kan. Of dat je krachten afnemen. Als je die overwint, kun je positiever in het leven staan. Voor jezelf prettig, maar ook voor de omgeving.
Edufloor blogt » Aangepaste eerste snede reageerde op 29 mei 2013 om 10:57 #
[…] te schudden. En jawel, ook vader wilde weer een keer schudden. Hij voelt zich immers prima na de ingreep vorige week.Dinsdagmiddag om 16 uur kwam de loonwerker en verpakte het gras in plastic balen. Ze […]