Edufloor blogt

“Geef je over aan wat er is
laat los wat er was
en heb vertrouwen in wat er komt”

Hier hield en houd ik me vast in deze roerige tijden. Wat is er aan de hand?

Stoppen

Wij (broerboer en ik) zijn er al meer dan een jaar mee bezig in onze hoofden en harten, maar voor de buitenwereld komt en kwam het hier en daar toch wat onverwacht: wij stoppen met onze melkveehouderij. Aanstaande zaterdag 28 maart gaan de melkkoeien als koppel naar een prachtig mooi bedrijf in Melissant. Naar een 2 jaar nieuwe stal met weidegang en een bedrijfsvoering die vrijwel identiek aan de onze. De reden van het stoppen met melken? Gezondheid. “Gezondheid is alles” zeg je vaak. Hier geldt het. De ziekte van Bechterew (een reumatische aandoening) gaat na meer dan 20 jaar in het lijf van broerboer Piet nu zo parten spelen, dat het lijf niet meer kan wat het hoofd wil en wat het bedrijf en daarmee het vee nodig heeft. De beperkingen worden zo groot, dat het plezier in het werk eruit gaat. Daarnaast het feit dat na jaren het bedrijf up-do-date houden, renoveren, kleine bouwprojectjes uitvoeren om het zo diervriendelijk en arbeidsvriendelijk te houden, en losse hulp inschakelen, nu het punt is bereikt van: willen we verder dan moet er een nieuwe melkstal of robot komen, de ligboxen groter en nog een aantal zaken vernieuwd worden.

Starten

We zijn 55 en 50 jaar, en op een punt gekomen dat we om diverse redenen dus grote beslissingen moeten nemen. We hebben het goed doordacht, besproken met diverse mensen en besloten: we stoppen. En starten. Met een ander leven. Waarvan we niet weten hoe het zal bevallen. Met name voor broerboer: Is er een zwart gat? Geeft het rust? Is de druk van de ketel en kan hij rustig het weiland onderhouden en waar nodig collega boeren een handje helpen? Vind hij tijd voor wat meer ontspanning zoals motorrijden of eens een hengeltje uitwerpen? We weten het niet. We laten het over ons heen komen. En zullen het ervaren. Een ding is zeker: we voelen dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Hoezeer we ook opzien tegen 28 maart als twee combinaties met veewagens voorrijden om de koeien de verhuizen, we kijken er ook naar uit. Als je er al zo lang mee bezig bent en het lijf de rust nodig heeft, dat wil je ook dat het nu dan maar snel gebeurt. Emoties en verstand vechten al maanden om voorrang op elkaar, en dat zal in de loop naar zaterdag 28 maart nog wel wat sterker worden. Maar dit weten we, het hoort bij dit proces, een soort rouwproces.

Plannen

Het jongvee blijft tot de herfst, dit gaat broerboer verzorgen. Ik laat mijn kalveren en pinken -mijn pubervee- dus los en ga weer meer tijd besteden aan mijn onderwijswerk dat er de afgelopen jaren door mijn bijdrage aan de boerderij in VOF, door deze omstandigheden bij ingeschoten was. Een dag heeft maar 24 uur nietwaar? Het máken van vooral digitale leermiddelen met als onderwerp Mens en Natuur, ik ga het weer met liefde doen. Bagage genoeg.

Er komt geen bord in de tuin, we houden alles in eigen beheer. Het komende jaar wordt al het gewas door één en dezelfde boer afgenomen, een klein deel van onze grond gaat hij voor meerdere jaren gebruiken. Dit is heel kort gezegd wat er hier gaat gebeuren. We gaan eerst eens ‘ervaren’ hoe het (met ons) gaat. En wie weet kunnen we in de toekomst 2 boerenzoons die dit samen met hun vader al aangegeven hebben, een kans geven. Een kans gúnnen. Zodat wat wij van onze ouders verder uitgebouwd hebben, een basis kan zijn voor jongeren die net als wij ooit, iets moois kunnen voortzetten en ook weer verder kunnen uitbouwen. Maar eerst het nú, dat is voor iets later.

Pittig

De afgelopen maanden waren pittig. Er komt veel bij kijken. Onze ouders hebben we geleidelijk op de hoogte gebracht. Het is namelijk ook hún levenswerk. Ze staan geheel achter ons. Hoe moeilijk ze het ook vinden. Daarnaast wilden we het voor ‘de omgeving’ nog ‘stil’ houden. Om in alle rust de juiste dingen te doen en beslissingen te nemen. Ook dat is lastig soms. Toen het echter een maand geleden ‘op straat kwam te liggen’ hebben we meteen open kaart gespeeld. Het feit ligt er. En als mensen denken dat we gaan rentenieren en genieten, dan laat ik dat zo. Wie weet gaan we werkelijk genieten en voelt dat als rentenieren. De mensen lullen maar lekker, wij weten hoe het zit. Punt.

De afgelopen maanden in beeld en soms warrige woorden

De afgelopen maanden heb ik als een onregelmatig dagboek, dit blog in een concept bijgehouden. Om een beetje piketpaaltjes te slaan. Zoals ik het toen opschreef, vind je het hieronder. Ik maak er geen lopend verhaal van, het is zoals het is. En niet anders.

Het motto waaraan ik me nu, 23 maart, ga vasthouden is

“Verder gaan betekent niet dat je vergeet. Het betekent alleen dat je accepteert wat plaatsvond en besluit door te gaan met leven.”

 

31 januari 2015

Kalveren blijven geworden worden, maar dit is voor 99% zeker de laatste die hier geboren is. Er is nog één koe met halsband nr. 4, die in april is uitgerekend. Maar zij staat erom bekend minstens 2 weken later te kalven dan gepland. En is bovendien kans dat deze koe al eerder naar haar nieuwe boerderij gaat. Omdat in principe drachtige koeien niet vervoerd mogen worden als ze minder dan 4 weken later moeten kalven.

14 februari 2015

Het laatste nuchtere kalfje dat ik van 0-14 dagen grootbracht ziet er dan zo uit:

25 februari 2015

De opraapwagen verlaat na bijna 30 jaar dienst bij ons en op een leeftijd van 40 jaar, het erf. Goed voor wat oud ijzer en een nog bruikbare as met wielen.

3 februari 2015

Al het jongvee (kalveren tot en met de (drachtige) pinken/vaarzen worden bloed afgenomen. Om te controleren of ze virusvrij zijn (BVD met name). Zodat we ze tegen de winter met een certificaat kunnen verkopen.

4 en 5 maart 2015

Onze ouders verrast met 2 foto’s op canvas. Als ze straks uit het raam kijken, zien ze onze koeien niet meer. En het zijn ook hún koeien…

In het eigengemaakte verjaardagspakketje voor mam had ik ook een kaart gedaan met de tekst:

“Geef je over aan wat er is
laat los wat er was
en heb vertrouwen in wat er komt”

De kaart plaatste ze tegen het canvas…

12 maart 2015

De laatste keer dat De Samenwerking voer brengt voor de koeien.

Dezelfde dag (en de morgen van 13 maart) de laatste keer ‘melkcontrole’ (MPR) door CRV4all

En deze kwam ook nog, maar die blijft komen tot en met 28 maart

18 maart 2015

Alle melkkoeien zijn door CRV4all onder toeziend oog van de nieuwe boer en zijn zoon, gekeurd voor het SAP programma. De nieuwe boer doet met zijn vee mee met dit programma voor stierkeuze. Met een prachtige uitslag, vinden wij dan. Uiteindelijk kreeg de gehele koppel een gemiddelde van 81.5 punten. Voor ‘ons soort bedrijf’ een mooi resultaat. Nooit gericht op de fokkerij, niet meegedaan aan SAP van CRV4All. Altijd met nuchter boerenverstand en de koe aankijkend, een stier erbij gezocht. Wij willen gewoon gezonde, stevige koeien die lang mee gaan. En dat lijkt gelukt te zijn. Een kroontje op ons werk.

Verder werden we deze dag geconfronteerd met het feit hóeveel vraag er is naar vee. En jongvee met name. De handelaren vechten bijna om de kalvere en (drachtige) pinken. Je moet enorm op je woorden letten om te voorkomen dat men uit je woorden opmaakt dat je je veel wilt verkopen. Want voor je het weet heb je handel gedaan. En dat is (nog) helemaal niet de bedoeling. Tot aan de herfst blijft ons jongvee bij ons. Wij zijn de baas en beslissen over eventuele datum van verkoop. Punt.

19 maart 2015

De RECA auto met boerderijproducten is voor het laatste geweest. We konden een doos filters voor de de melkleiding en zakken Actisan (kalkstrooisel voor in de ligboxen) die we over gaan houden, teruggeven en worden keurig gecrediteerd. Netjes toch? En morgen komt voor het eerst de boer die ook het gewas gaat afnemen, de voorraad kuilgras en mais voor het grootste deel weghalen. Ongeveer een maand lang kan hij voeren van onze voorraad die bij lange na niet op zal gaan.

20 maart 2015
Deze middag volgde ik een leuke workshop. In een bijzonder mooie omgeving van een statig jaren 30 huis in Den Bosch.

Ik kon via de carpool bij Meerkerk meerijden met de initiatiefneemster Karin Winters dus bovendien een gezellige reis gehad. Maar heel belangrijk: ik heb daar voor mij bekende mensen uit het onderwijs weer’s gezien en ook nog wat nieuwe dingen geleerd. Het deed me heel goed. Maar toen ik om half 7 thuiskwam was het een drukte van belang want er werd onverwacht al mest uitgereden met de sleepslangbemester waar mijn pubervee het directe zicht op had.

Maar daarnaast was er een wat ongelukkige samenloop van omstandigheden. ’s Middags had de ‘nieuwe boer’ gebeld dat hij het beter vond dat koe nummer 4 die binnen niet al te lange tijd gaat kalven, naar zijn bedrijf zou komen. Hij heeft zelf een paardenkar, en liet er geen gras over groeien: meteen ’s avonds stond hij om 20 uur met 5 man en vrouw op de stoep!Het overviel mij wel omdat ik juist die koe al 2 weken apart in een strohok verzorg. Maar het ging goed en inmiddels weten we door een telefoontje dat de reis prima ging en dat koe 4 al snel in een ligbox rustig lag te herkauwen tussen 12 andere droge koeien die ook binnenkort gaan kalven. Geen geknok, ‘een fijne rustige koe’ aldus de ‘nieuwe boer’ in Melissant.
We hadden haar in het strohok gelaten en van daaruit liep ze heel gewillig aan de hand van Piet de kar in. Geen enkel probleem, ze was zelfs nieuwsgierig en liep vlotjes de brug op! Dus de kop is eraf zeg maar. En niet dat we daar nu vol emoties en dramatisch bij die kar hebben gestaan hoor, echt niet. Maar we keken elkaar aan en wisten: ja, dit is de eerste, en op 28 maart gaat het in een grotere setting écht gebeuren.

21 maart 2015

Omdat er nu geen koeien meer zullen kalven, kunnen de kalveriglo’s uitgemest en schoongemaakt worden. Deze zaterdag hebben we voor deze en wat andere klussen, hulp gekregen van Arjan. Hij doet dit met veel plezier en wij hebben er óók plezier van. Er is genoeg te doen en het is gezellig bovendien.

23 maart 2015

Vandaag, maandag 23 maart,worden alle melkkoeien en pinken gecontroleerd op drachtigheid. Een CRV4all adviseur komt hiervoor d.m.v. een scan een drachtcontrole doen.

En op Twitter is het nu bekend. Daar blijf ik twitteren, want in mijn hart, in mijn genen zit het #boerenleven ingebakken.

 

[update] 24 maart 2015

.. the day after, dat gevoel, ken je dat? Dat je niet weet hoe je moet reageren na een dag vol gebeurtenissen en een online rollercoaster die via allerlei kanalen binnenkomt? Nou, zo’n dag is het hier dus. Ik kon de hele dag niet twitteren. Sprakeloos. Maar zoals vandaag op twitter beloofd, hier wél een dankwoord.

Overweldigend

Het enige woord dat alles zegt over de stroom van reacties die mijn tweet met verwijzing naar deze blogpost veroorzaakte. Mijn eifoon bleef maar piepen op twitterberichtjes waarin mijn naam werd genoemd of vanwege nieuwe WhatsApp berichten of email. En natuurlijk de reacties hieronder. Wat een warmte, begrip en ontzettende steun spreekt eruit. Ik ben er écht van ondersteboven. Ik wist dat het wel wat reacties zou kunnen geven, maar dit… Maar het doet goed, ook broerboer die niet eens alles las, snapt het niet en is er diep van onder de indruk maar in zijn mij zo bekende nuchterheid: “Nou ja, zo bijzonder is het toch niet?” Nee inderdaad, zo bijzonder is stoppen niet, maar het beschrijven van praktische en emotionele zaken die erbij komen kijken, blijkbaar wel. Het ging mij ook niet om aandacht. Mijn bedoeling van dit alles was en is om open te zijn erover en eventueel anderen die met hetzelfde al dan niet worstelen, misschien een beetje te kunnen helpen. Een stukje herkenning geven, duidelijk maken dat je zoiets niet van de ene op de andere dag beslist.

Stappen al dan niet met hulp

Wij ervaren ook hoe belangrijk het is dit alles voorzover mogelijk in stappen te doen. Wij kozen ervoor om het zoveel mogelijk zelf te doen, de regie in handen te houden. Natuurlijk kregen we hulp, je kunt niet zonder. Handen die uitgestoken worden waardeer je enorm, maar mag je afslaan. Als je maar uitlegt waarom. Net als komende zaterdag als de koeien verhuizen: collega’s, buren, vrienden: we hebben al veel hulp aangeboden gekregen. Maar we willen dit in alle rust laten gebeuren. Beter voor het vee, beter voor ons. De chauffeurs van de 2 vrachtwagencombinaties, de tussenpersoon tussen ons en de nieuwe eigenaar, broerboer, ik, onze ouders en een fijne buurman: dat zou voldoende moeten zijn. Hoe goed bedoeld alle aangeboden hulp ook is.

Dag draait door

En dit alles gebeurde terwijl hier het werk doorging dat alles te maken had met de aanstaande verhuizing van de koeien. Ze werden evenals de pinken gecontroleerd op drachtigheid. Onze vaste CRV4all adviseur Arie deed dit snel en vakkundig met een goed resultaat: alle pinken (ongeveer 2 jaar jong pubervee) zijn drachtig en 4 melkkoeien zijn ‘leeg’. Maar er is verder niks mis met deze 4 dames en net als bij het voortplantingsproces bij mensen: volgende keer gewoon beter. Zaadje en eitje vinden elkaar vast een keer 😉

Het bezoek van Arie was weer een twitterbericht waardig, alleen al vanwege zijn SuperWup waaraan ik hem al jaren herken als ik al fietsend hem tegenkom in de Alblasserwaard 🙂

Reacties

De reacties varieerden enorm: van
zou haast zeggen iets te nuchter tot
je moet het niet groter maken dan het is tot
dappere keuze die jullie gemaakt hebben tot
ik zit te janken bij het lezen tot
een voorbeeld voor andere ondernemers tot
zo herkenbaar, stoppen met je familiebedrijf.

En de vele goede wensen voor de toekomst zoals
soms is het mooier om van iets afscheid te nemen, dan het nooit te hebben gehad.

..

En van een jonge veehouder/bestuurder die ik juist zelf zo bewonder vanwege zijn optreden in de media en zijn (bestuurs)werk, ontving ik een persoonlijk bericht (DM) op Twitter waarvan ik bijna bloosde:

En ook al zit ik bewust niet op Facebook, toch was ik er gisteren wél. Hoe bijzonder. CRV4all plaatste een bericht, net als Boerentweetmeet en Anita Heijdra:

En aan het einde van de middag dan ook nog een prachtige bos tulpen vanuit ‘de onderwijshoek’. Echt, onvoorstelbaar.

En in alle drukte van de dag die op zijn einde liep, was daar voor het laatst de voeradviseur van De Samenwerking nog even op de afscheidskoffie. Toen hij wegging zei hij: “Ik zal jullie missen. Ik kwam hier graag vanwege jullie kleine, overzichtelijke en goedlopende bedrijf. Maar vooral ook vanwege de heerlijke koffie.” Nou, bahm, mijn dag kon niet meer stuk. Daarom het geheim aan hem en hier maar verklapt: Buisman door de koffie en verse boerenmelk.

Kortom: als een rollercoaster. Maar tegelijkertijd was ik er zo stil van. En wist niet te reageren op alles. Ik deed dat niet. Tot aan vandaag nu de dag vordert. Met opnieuw drukte op het erf. Met grote spullen die wij niet gewend zijn wordt weer voer weggehaald door boer, zoon en hond! We hebben veel voorraad. We hebben immers vorig seizoen gewoon geoogst en verder alles gedaan alsof we de komende jaren verder zouden gaan. Omdat we alle opties voor de toekomst wilden openhouden zolang we nog geen definitieve keuze hadden gemaakt hóe te stoppen.

 

[update] 26 maart 2015

Gisteren, woensdag 25 maart zijn we naar het bedrijf geweest waarheen de koeien komende zaterdag heen verhuizen. Een reis van zo’n 100 km, dwars door Europoort, over de Zuid-Hollandse Eilanden. Prima te doen. Het was een bijzonder bezoek. Een hartelijke ontvangst in een prachtige weidse omgeving, een ruime lichte stal met een speciaal vrijgehouden ruimte voor onze koppel zaterdag. Ze blijven een dagje bijelkaar, worden in de avond gemolken en komen zo in groepjes van 8 bij de huidige koppel van 120. We zijn allemaal benieuwd hoe dag gaat verlopen.

Toen we aankwamen werden we meteen meegenomen naar de al verhuisde koe nummer 4. Toen ik tegen haar begon te praten richtte ze meteen haar kop op, ze herkende me! Een brok in de keel momentje..

De halsbanden lagen al te wachten en diverse data van de koeien stonden al op de iPad, kortom: ook de ICT helpt bij de verhuizing!

Ik kan er veel meer over vertellen, maar ik laat het hierbij. Het wil vandaag niet zo erg. Het lijf van #broerboer, het hoofd van mij: ze vragen veel en komen tekort. We zijn diep onder de indruk maar weten: wat fijn dat ze dáárheen gaan.

Zaterdag

Toen we thuiskwamen hebben we met De Keizer Vee het draaiboek van zaterdag nog even doorgenomen. Wat is de bedoeling, wat is nodig, welke deur gebruiken we, hoeveel hekken zijn nodig etc. Zaterdag om 8 uur rijden de veewagens vóór. We moeten een uurtje eerder beginnen met melken, omdat de koeien ook nog een half uurtje nodig hebben om wat te eten en vooral: te drinken. Vanmiddag nog een fotosessie gedaan in de stal en alle koeien op de foto gezet. En #broerboer..

 

[update]  vrijdag 27 maart

En dan is het de laatste dag vóórdat… Er is maar één ding in onze gedachten en dat is morgen. De koeien weg. De laatste puntjes op de i, het to do-lijstje wordt steeds korter. Ook al komt er af en toe nog wat bij. “O ja, nog wel aan denken dat we … ” maar daar denken we ook gewoon wel aan. En dus al snel kan het weer geschrapt. We beginnen vandaag al overal wat vroeger mee. Morgen gaan we de koeien immers een uur eerder melken. Dus vandaag doen wij ook alles al wat eerder. Vanmiddag en vanavond zelf en de koeien eerder eten/voeren, half uurtje eerder melken, wat eerder naar bed. En dan zal het morgenochtend nog even lastig zijn de koeien in hun boxen wakker te maken en naar de melkstal te sturen. Maar het lukt vast.

Gedoe
Er was vandaag ook nog een vervelend akkefietje met de Gezondheidsdienst voor dieren. Die heeft de nieuwe eigenaar van de koeien flink laten schrikken met een zeer ambtelijke brief waarin de Dienst dringend verzocht alle koeien bloed af te laten nemen. En als je dan een belletje pleegt omdat je ervan overtuigd bent dat alles geregeld en in orde is en dan blijkt dat bij de Dienst op bureau A collega X in het computersysteem niet ziet wat collega Y op bureau B in dat systeem invoert, dan word je … nou ja, op zijn minst, niét blij! Heel wat telefoontjes later en veel tijd en energie verder, is alles dan weer in orde. Zonder enige vorm van excuses. Bah!

Aart
Vanmorgen is de laatste koe geïnsemineerd. En laat dat nu vandaag juist een inseminator zijn die #broerboer al bijna 40 jaar kent. Toen hij zijn eerste werkervaring bij een boer opdeed, kwam deze Aart daar melkmonsters nemen. Dus die kennen elkaar al zo lang. En dit is een man die altijd vrolijk is. Wat voor weer het ook is, wat er ook gebeurt in de wereld, hoe vervelend de koeien ook zijn: Aart is goedgemutst. Zoals vandaag: “Waar gaan de koeien heen?” Wij: “Naar Goeree Overflakkee. Kom jij daar ook om te insemineren?” Aart: “Nee nee, daar mag ik niet komen. Teveel vrouwlijk schoon in de zomer!”..
Kijk, dat is Aart!

Meeleven

En dan vandaag ook nog wat bezoekjes van bekenden. “Even kijken hoe het met jullie is, want morgen is het zover hè ..”. Dat doet goed. Net als de mailtjes, tweets en berichtjes op de foon. En de kaartjes over de post!

Maar een bijzonder cadeau kreeg ik van mensen van @Boerentweetmeet  Mensen waarmee ik een bijzondere band heb omdat we zulke leuke, leerzame en gezellige uitstapjes maakten en binnenkort weer gaan maken. En die er voor elkaar zijn in leuke en minder leuke tijden, online en in het échte leven:

Naast bovenstaande ‘belevenissen’ krijg ik de de titel ‘Erelid van de Boerentweetmeet’.
“Een titel voor het leven, die jij met trots zult (uit)dragen. Daar zijn wij van overtuigd!”
“Geniet ervan, rust uit, relax en neem de tijd. En wij zien jou hopelijk op de #BoerentweetmeetSUMMER op 27 juni!

De grote kracht achter @Boerentweetmeet, Caroline heeft me namens al die anderen, ontzettend blij gemaakt. Want het is bij mij zoals ze schrijft: Eens een boerin, altijd een boerin! Dus ik ben erbij op 27 juni!

Koeien op de foto

Vandaag ook nog de tijd genomen om tussen de koeien te lopen om ze allemaal nog eens te fotograferen. Het is een koppel van 41 die vertrekt. Maar binnen die koppel zijn het 41 individuen met allemaal hun eigen karakter, eigen-aardigheden, nukken en fratsen. En met sommigen heb je een bijzondere band. Waaronder met ‘mijn’ blaarkop nr 41. Zó rustig, tevreden en altijd één van de laatsten die naar de melkstal ging. Een beetje sukkelig, maar juist daarom zo lief.

[update] Dinsdag 31 maart 2015

Dé dag

En dan is het zaterdag 28 maart geweest…
Pas nu kan ik erover schrijven. Hoop ik. Verwacht geen heel erg uitgebreid verhaal over hoe de verhuizing is gegaan. “Beelden zeggen meer dan duizend woorden”. Ik denk en hoop dat het hier dan ook geldt. Ik ben nog erg vol ervan en uit zelfbescherming doe ik het zo. Tekst geïllustreerd met foto’s. Een greep eruit, ik heb er veel meer gemaakt. Maar de blog is al zo lang, zoveel. Ik probeer de kern weer te geven.

Wat voor een dag?

Het kan in één (lange) zin vooralsnog: het was een heftige, indrukwekkende, rare, bijzondere en bovenal door veel lieve mensen om ons heen on- en offline een hartverwarmende, dag. Met veel online reuring, lieve kaarten, bloemen, een ballon en ondersteunende pep-berichtjes via allerlei kanalen.

Online meeleven

Ik wit vantevoren niet of ik op de bewuste dag erover zou twitteren. Maar zaterdagmorgen voelde ik dat ik het móest doen, dat dat me goed zou doen. Dat ik daardoor mijn emoties de baas zou kunnen. En dat kon ik!  Dus toen ik voor het laatst hooi schoof naar de twee droge koeien (zwangerschapsverlof) en dit moment me realiseerde, begon mijn twitterweergave! In de uren vóór en kort na de verhuizing waren er twee momenten dat #broerboer en ik het moeilijk hadden: na het melken, toen alle koeien aan het voerhek stonden te eten. Nog niet wetend wat er ging gebeuren, alhoewel ik tóch merkte dat er ‘iets’ was met ze. Maar dat kon ook aan mij liggen op dat moment. Het tweede moeilijke moment was toen de wagens vertrokken waren en ook de mensen die hielpen. Terug in een stil huis, aan de keukentafel. We zijn echter daarna ook weer nuchter aan de slag gegaan, met dingen die moesten gebeuren of waarvan wij vonden: dat moeten we nu doen, dat is goed ter afleiding.

Vroeg dag

We waren eerder begonnen met melken en stonden om 5 uur naast onze bedden. We deden ons werk, ieder met onze gedachten. #Broerboer in de melkstal, ik eromheen bij het jongvee, de droge koeien, op de roosters om de melkkoeien zachtjes naar de melkstal te leiden. Ze sliepen nog zo lekker en werden een uur eerder gewekt immers.

Na het melken konden de koeien nog wat eten en drinken. Om 8 uur reden de veewagens voor. Dat was ook slikken. Het deed me denken aan al die vervelende beelden in de media wanneer dierziekten heersten en vee geruimd moest worden… Wat dat betreft, was dit afscheid milder: onze dieren verhuisden naar een mooie nieuwe omgeving!

Het laden van de koeien ging erg goed. Rustig, met veel rustige mensen die de koeien in groepjes van vijf de wagen op begeleidden.

We hebben alles overgelaten aan de mensen die hier ervaring mee hebben: De Keizer Vee en veetransporteur De Groot. Ook onze buurman Jan Vonk heeft zoveel gedaan en in deze periode sowieso al veel voor ons betekend. Bedankt Jan! Maar #broerboer heeft wel meegeholpen de laatste koeien los te maken uit het voerhek en ze de wagen op te helpen. Ik ben trots op mijn dappere #broerboer!

Toen alle koeien geladen waren, de auto’s klaar stonden voor vertrek, toen… toen was het even moeilijk. Voor ons allemaal, maar ik denk voor #broerboer het meest.

We hebben koffie gedronken, even nagepraat over hoe tevreden we allemaal waren over hoe goed en rustig het gelopen was. Geen enkele koe had wild gedaan, was ontsnapt of gewond. Wat wil je nog meer? Misschien komt het omdat ons vee gewend is aan een halster om de kop en dus handmak is en omdat ze als jongvee al diverse keren vervoerd zijn in een veewagen achter de trekker. Ze weten wat een laadklep is, wat lopen aan een halster is en een aai over de kop. Vooral dat laatste, daarin heb ik ze wel getraind! 😉

Maar toen was het echt zover… De twee vrachtwagencombinaties staan voor de veestal aan de openbare weg, klaar voor vertrek. Erin onze 41 melkkoeien die op weg gaan naar hun nieuwe woonplek, in Melissant op Goeree Overflakkee. Een nieuwe toekomst tegemoet. Net als #broerboer..

En dan..
Einde, gestopt, weg, op reis.. Hoe moeilijk..

Contact

Fijn was daarna het contact dat we hadden met de familie waarheen de koeien op reis gingen. Zij en ook de fijne mensen die deze verkoop begeleidden en natuurlijk aanwezig waren, De Keizer Vee, hielden ons tijdens de reis met foto’s, later een videootje en ’s avonds met een telefoontje, op de hoogte van de reis en de aankomst. En in de avond ook nog over het melken dat vlotjes ging. Hoe bijzonder!

En om het een beetje live mee te beleven: Piet Dam van De Keizer Vee heeft een kort videoclipje gemaakt van de aankomst. Hij heeft ons al weken geholpen dit proces van afscheid nemen en verhuizen zo soepel mogelijk te laten verlopen.En daarin is hij geslaagd. Mede ook door dit soort dingen: foto’s maken en een videootje.

En het moest zo zijn: wie loopt er als eerste voorzichtig de laadklep af? Mijn blaarkop!

Diezelfde avond kwam er ook nog een telefoontje dat koe nr 4 die al eerder verhuisd was, aanstalten maakte om te gaan kalven. En midden in de nacht kwam er een WhatApp binnen dat Florina was geboren. Een vaarskalfje dat vernoemd is naar mij. Wat bijzonder, wat mooi, wat ben ik daar blij mee!

Terugkijken 

Op dit moment, drie dagen later, kijken we met een heel tevreden gevoel terug op hoe het is gegaan. Natuurlijk kunnen er nog minder leuke dingen gebeuren: het zal nog moeten blijken of de koeien de overgang goed doorstaan: ook al zijn er geen ongelukjes gebeurd tijdens de reis en zijn ze vlotjes door de melkstal gegaan de eerste avond. We moeten rekening houden met uitval alsnog, ook al wijst niks daar nu nog. We denken positief en gaan ervan uit dat het goed blijft gaan, ze zijn immers in erg goede handen! Ook wat onszelf betreft: ook al hebben we sinds heel lange tijd wat (uit)geslapen en voelen we ons soms sterk: een optater komt vast nog. Maar we zijn erop voorbereid en kunnen het dan vast wel aan. #pep
Ook onze ouders hebben het er moeilijk mee. Ze zijn niet bij de verhuizing aanwezig geweest. Wél konden ze op 300 meter afstand alles vanuit hun huis zien. Toen de vrachtwagens gingen rijden zijn ze naar buiten gegaan en hebben gezwaaid naar ook hún vee waarmee ze zo begaan waren en zijn!

Melk

Maandagmorgen is voor de allerlaatste keer de melkauto geweest: de RMO (Rijdende Melk Ontvangst) van onze zuivelonderneming die meer dan 30 jaar hier de melk ophaalde en verwerkte tot jullie pakken melk, toetjes of grondstoffen voor de industriële voedings- en gezondheidsindustrie.

Bedankt FrieslandCampina: de chauffeurs deden altijd professioneel hun werk. Slechts de hoeveelheid melk van 1 ronde melken is zichtbaar op de meter in de melkauto: van zaterdagmorgen, vóórdat de melkkoeien verhuisden. Nu is de melktank voor altijd leeg

Stil

De stal is nu aan één kant leeg. Aan de rechterkant (op de foto) geen melkkoeien meer. Het is raar, stil. Ook al zitten aan de andere kant mijn puberkalveren en de drachtige pinken. Behalve wij, zien we dat zij ze hun maatjes tegenover ze óók missen. De dieren gedragen zich anders, zijn wat onrustiger. We zien en voelen het.

Bedankt

Maandag hebben we de mensen die dit alles zo goed, prettig en waardig begeleidden, bedankt.

Het werd gewaardeerd, gezien de foto’s die we kregen.

Maar niet alleen deze mensen hebben we bedankt. Ik bedank jou, lezer van dit blog. Dat je de moeite hebt genomen dit alles te lezen en misschien wel te reageren. Het is veel, veel te veel voor één blogpost. Maar ik móest het zo doen. Ik heb vastgelegd wat ik voelde, wat wij deden vóór, tijdens en kort na deze ingrijpende gebeurtenis in het leven van #broerboer, onze vader en moeder en mijzelf. Misschien heb ik me (te) kwetsbaar opgesteld, maar dat realiseer ik me. En #broerboer en onze ouders hebben voor dit schrijven toestemming gegeven.

En nu?
In het begin van dit lange verhaal kun je dit wel teruglezen. We blijven onze bezigheden houden, maar we moeten een nieuw evenwicht vinden. Een nieuwe dagindeling. Het draait niet meer om de melktijden, we bepalen zélf het ritme van de dag. En we hebben hier nu drie dagen mee geoefend, en ik moet zeggen: het lukt aardig. De wekkers lopen af  op een vaste tijd, later dan voorheen. De dagen brengen nog wat onverwachte maar welkome bezoekjes van mensen. Dit zal minder worden, maar dat geeft niks. Is goed. En de avonden zijn langer, we zijn eerder klaar met ons werk. ‘Gelukkig’ wacht er nog veel opruim- en schoonmaakwerk. Voorraden voer en andere benodigdheden die over zijn, gaan terug naar de leverancier, verkopen we of geven we weg aan de buren of andere belangstellenden. De voermengwagen, de mestrobot, de krachtvoerboxen en machines: er zijn liefhebbers genoeg die deze willen kopen. We gaan het allemaal op een rijtje zetten, eigenlijk stáát het al aardig op een rijtje in onze hoofden. We weten wat we niet en wel willen en laten het even rustig over ons heen komen.
De luikjes gaan weer wat open. De wereld draait niet meer om ons, de wereld is groter dan wij. We kijken daarom weer om ons heen, volgen het (media)nieuws weer vaker en doen wat ontspannender dingen.

Nog een keer kijken
Sinds vanmiddag weten we ook: aanstaande donderdag zijn we van harte welkom op Goeree Overflakkee: #broerboer heeft gebeld om te doen wat de familie met hún koeien daar al wéken roept: “Als de koeien er eenmaal zijn en jullie, wij en de koeien zijn wat tot rust gekomen, bel dan. Dan maken we een afspraak. Kom zéker opnieuw hierheen als je gevoel dat aangeeft. Al is het iedere dag!” En met name het gevoel van #broerboer gaf sterk aan: ik wil de koeien zien, zo snel mogelijk. Niet iedere dag erheen, natuurlijk niet maar deze week wel. En dan weten we het waarschijnlijk zeker: het is goed zo. Voor de koeien en dús voor ons.

Het zijn nu hún koeien, bij ons moet het slijten. Maar nu is het gemis van de melkkoeien, de dieren, bij hem erg groot, erg vers. Bij mij niet minder overigens.

Reageren?

Wil je reageren? Je opmerkingen of vragen kun je hieronder kwijt. Liever dan op Twitter.  Ik beloof niet dat ik meteen reageer. Het is een lastige en drukke week geweest en ook de komende tijd zal het zoeken zijn naar een nieuw evenwicht. We proberen houvast te vinden in het motto waarover ik hierboven op 23 maart al schreef: “Verder gaan betekent niet dat je vergeet. Het betekent alleen dat je accepteert wat plaatsvond en besluit door te gaan met leven.”

Een andere invulling van onze dag: dat moet wennen.
Het gemis van de koeien: dat moet slijten.