Iedere dag is er één
Deze roos staat in de tuin van het huis bij de stal, de weide waar onze melkkoeien nu wonen: in Melissant.
Sinds 28 maart heb ik niet meer geblogd. Na die dag waarop de melkkoeien verhuisden en wij voor ons gevoel ‘stopten met boeren’, gebeurde er natuurlijk van alles. Ons leven veranderde. Veranderde erg. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. En hier honderduit over kunnen schrijven. Maar ik deed het niet. Ik kon het niet.
Druk
Maar iedere dag was ik het wel van plan. Over het verwerken, de veranderingen, de bezoekjes aan de koeien in Melissant, onze daginvulling, de rust die het enerzijds geeft, en nog veel meer. Maar ik legde mezelf zo’n druk op , dat ik nu besloten heb: ik ga dáár verder (nu) niet over bloggen. Ik heb al die tijd bij vlagen getwitterd en heel veel foto’s gemaakt. Bijna iedere dag plaatste ik wel een foto hier op het blog, op de dagfoto-pagina. Dat geeft al een aardig inkijkje in de afgelopen periode. En ik weet nu, doordat ik het nu opschrijf, er misschien opeens wél ruimte in mijn hoofd komt om toch nog een blog te schrijven over wat er (met ons) gebeurde ná 28 maart. Maar desalnietteming, vanaf nu ga ik het…
Anders doen
Ik ga die dagfoto, -of eigenlijk bijna-iedere-dag-foto- gewoon als bericht hier plaatsen. Per bijna-iedere-dag een bericht. En als je wilt kun je daarop reageren. Want dat kan niet op de pagina met verzameling dagfoto’s. Zo geef ik toch ruimte voor communicatie. Want dat is soms best leuk, zoals nu op Instagram gebeurt bijvoorbeeld. En op de pagina met dagfoto’s kun je namelijk niet reageren als lezer. En dat kan dus wel als ik er een bericht van maak. Dat heeft met de techniek van de site te maken, dus niet met jou als lezer of mij als schrijver.
Als je een RSS-reader hebt, dan krijg je in het vervolg een melding wanneer ik een bericht, dus een foto met een verhaaltje, heb geplaatst. Als je dat wilt natuurlijk.
Onderwijs
En als ik zover ben dat ik weer ga schrijven over onderwijs en andere zaken die me bezighouden, dan lees je dat in je reader. Of gewoon toevallig hier. Want die tijd komt, alleen ik moet mezelf tijd geven. Tijd geven om mijn weg te vinden. Want we zitten in een proces waarvan men zegt: het is een rouwproces. En ik beaam, dat is het.
Dagfoto 9 juli 2015
En om maar meteen de foto van vandaag te plaatsen:
Ik heb deze twee T-shirtjes te groot gekocht. Ik steunde er de Stichting Mogen Wij Wat Vragen Boer mee, maar helaas: ze zijn me te groot. En teruggeven kan niet, helaas. Misschien kan ik jou of iemand die je kent er blij mee maken? Ook leuk voor een cadeautje 🙂
Florina op 9 juli 2015 in boerderij, dagfoto, fotobewerking, fotograferen, fotoproject, persoonlijk, platteland
GerrieKleene reageerde op 09 jul 2015 om 11:49 #
Florina fijn dat je weer gaat schrijven! Denk dat heel veel boeren in t zelfde schuitje zitten en hun problemen niet onder woorden kunnen brengen zoals jij. Trots op vrouwen die dat wel kunnen . Te vaak onderbelicht! Ik lees graag mee om mee te kunnen voelen. Verdriet wanhoop hoe verder en toch door!
En ja shirtjes te mooi om in kast te laten liggen. Wil ze wel dragen.
Gr Gerrie
Florina reageerde op 09 jul 2015 om 13:08 #
Dank je wel Gerrie! Niet iedereen die ‘stopt’, al dan niet vrijwillig, door omstandigheden gedwongen of anderszins, kan of wil het op papier zetten. En dat is ieders goed recht. Schrijven, werken met teksten en beelden is ook mijn (onderwijs)vak, dus dat hielp mij enorm als vorm van verwerking.
Die ‘blokkade’ erna kun je dan zien als een soort ‘writersblock’, denk ik dan maar. Geen onbekend iets voor schrijvers, auteurs of columnisten. En nu ik dit hierboven heb geschreven, is er een luikje opengegaan en heb ik frisse zin om weer te gaan schrijven. En fotograferen natuurlijk. En beelden maken en creabea ermee doen zoals met de roos (die in de tuin staat van het huis waar de koeien nu wonen ;))
Eigenlijk zijn mijn dagfotopagina, mijn twitteraccount en mijn Instagramaccount, ook een soort blog: alle foto’s en verhaaltjes dáár geven toch een inkijk in het leven ná het stoppen.
En dat jij mijn shirtjes wil gaan dragen.. dat zou ik ontzettend leuk vinden. De juiste shirtjes op de juiste plaats: om jouw boerinnenlijf met hart voor de sector en daarvoor ook bestuurlijk als afdelingsvoorzitter van LTO haar bijdrage levert en verantwoording neemt. Hartstikke goed!
Ik mail je.
Hendrika reageerde op 11 jul 2015 om 19:32 #
Dag Florina, ik heb de afgelopen maanden regelmatig aan jullie gedacht. Omdat hier op je blog niets meer verscheen, ben ik je sinds kort op twitter gaan volgen, om toch zo af en toe iets van je te horen. Geef jezelf de tijd om alles een plek te geven, en voel vooral geen druk Niets moet, alles mag. Ik ga eens op je dagfoto’s kijken – vlgs mij zit daar geen RSS op.
Florina reageerde op 11 jul 2015 om 21:08 #
Het moet erin slijten: “niets moet, alles mag”. Voorheen was dat eigenlijk omgedraaid. Toen was het alle hens aan dek om alles te doen zoals het hoorde wat betreft de zorg voor het vee en het overige werk op het bedrijf.
Zoals gezegd: na het vertrek van de melkkoeien lukte het bloggen lukte niet meer. Door dat echter hier uit te spreken, heb ik al meer ruimte in mijn hoofd. En de dagfoto-pagina, daarop kun je dus inderdaad niet regeren. Dat is ook een reden waarom ik iedere dagfoto in een bericht ga plaatsen (jij herkent de WordPress-termen vast wel).
Kijk de dagfoto’s maar terug. Misschien lees je tussen de regels door dat het best goed gaat, maar nog veel tijd nodig heeft. Er is berusting dat de melkkoeien zo goed terecht zijn gekomen. Dat is zó belangrijk.
Edufloor blogt » Wat te doen? #blimageNL reageerde op 26 jul 2015 om 11:16 #
[…] hebben moeten zeggen: de melkkoeien zijn weg. Daarover schreef ik al eerder, en nu is het de kunst ermee om te gaan. Vóórdat het stoppen van onze melkveehouderij in ons leven kwam, was ik volop bezig met […]